خانه ای (مکانی) برای آفریدگار
ما باید بدانیم که هر چه درکتاب زوهر می خوانیم در میان ما و در پیوند بین ما رخ می دهد. ارتباط ما با یکدیگر یک "مکان" ایجاد می کند، یک بعد جدید، که در آن آفریدگار آشکار می شود. در واقع این مکان به خودی خودش وجود ندارد بلکه اگر هر یک از ما توسط نقطۀ معنوی قلبمان مشتاق و مایل به پیوند با دیگران شویم در اثر تلاش های مشترک، این مکان خاص را ایجاد می کنیم، یک شبکۀ ارتباط در بین ما برای آشکار ساختن کیفیت بخشش، کیفیت آفریدگار. می توان این مکان را به اسم "گروه" نامید.
مردم همیشه می پرسند: "معنویت در کجاست – در فرای ما یا در پایین یا در اطرافمان؟" معنویت یا روحانیت در هیچ مکانی نیست زیرا جایی برای خودش ندارد. شما باید خودتان این مکان را در رابطه خود با دیگران بسازید. شما با همدیگر مکانی معنوی را بنا می کنید و در آنجا آفریدگار را می یابید. در کبالا آفریدگار خودش "مکان" نامیده می شود زیرا ما او را بنا بر "مکانی" که برایش ایجاد می سازیم احساس می کنیم. (یادداشت دانش آموز: در روحانیت مکان به نوع حالت درونی گفته می شود پس وقتی حالت درونی شما همانند حالت آفریدگار می شود شما مکان او را می یابید )
آفریدگار خارج از هر مکان فیزیکی وجود دارد شما فقط خودتان باید آن را بسازید یعنی همان کیفیت و خواست کلی و اصلاح شده را که از نظر ویژگی مانند کیفیت آفریدگار، کیفیت بخشش می باشد و به این نحو در درون آن آفریدگار پدیدار می شود. آفریدگار فقط به این صورت آشکار می شود: با همانندی و همشکلی کیفیت ها در "مکانی" که مناسب اوست، در صفت بخشش.
این مکان، معبد یا خانۀ مقدس است، خانۀ خدا، خواست ملخوت (Malchoot) که به ویژگی بینا (Bina) دست یافته است. بنابراین خانۀ مقدس یا معبد، خانۀ تقدس همخوانده می شود،. ملخوت خانه است و تقدس همان صفت بخشش بینا می باشد.
بخشی از درس کتاب زوهر: تاریخ 08.09.2010
No comments:
Post a Comment